Update

Hoi allemaal,

Het jaar loopt alweer tegen zijn einde, wat gaat de tijd hard! Ik kom 18 December aan in Nederland, en vertrek 03 Januari weer terug naar Namibië. We moeten mogelijk een paar cursussen geven in Zuid-Afrika, vandaar dat ik er wat korter ben dan normaal.

Mijn laatste update was van begin Augustus. Ik schreef de update vanuit Ulf’s huis omdat hij weg was voor een congres, en nu weer 😉 Hij is nu op vakantie, en pas ik op de beestenboel. Hier gaat alles zijn gangetje, we hebben we hectische periodes gehad.

Begin Augustus hebben we sables en lechwes gedart in het noorden. Verder zijn we nog bij AfriCat geweest. Een luipaard had een stekelvarken-stekel in zijn buik, en die ging er niet uit. Die hebben we verwijderd. Er was nog een andere luipaard met een oogprobleem, maar toen we hem dartte bleek het alweer over te zijn. Wel heel gaaf om met deze dieren te werken, aangezien we deze katten niet zo vaak tegenkomen! We hebben verder wat neushoorns gedart die naar een andere farm gingen, en we hebben een sable behandeld.

Eind Augustus was het tijd voor de grote job… We hebben weer een translocatie naar DR Congo gedaan! We hebben sables, impalas, nyalas, gnoes en giraffen gebracht, en vooral de giraffen bezorgden ons kopzorgen! Zo’n lange rit (3200 km!), over enorm slechte wegen was wel heel spannend. Nadat we de dieren in Namibië gevangen hadden, reden we door de nacht naar de grens met Zambia. In Namibië hebben we een zogenaamde Rode Lijn, dit is een scheidingslijn vanwege bek en klauw zeer. In het noorden komt dit voor, maar onder ‘de lijn’ niet, en mag dit vlees verkocht worden aan de Europese markt. Deze lijn betekent dat dieren boven de Rode Lijn, niet naar het zuiden terug mogen. Toen we net over de Rode Lijn waren, belde die client ons in paniek op… Congo had besloten om de grens te sluiten! We konden niet komen en mochten terug… Tsja… Dat konden we niet meer, aangezien we over de Rode Lijn waren! Er zijn geen wild bomas in het noorden om de dieren even ‘te stallen’. Dus we hadden geen keuze dan om door te rijden, en hopen dat de client het voor elkaar kreeg om de grens open te houden.

De wegen in Zambia en Congo waren nog slechter als vorig jaar, dus we moesten heel langzaam rijden, zeker met de giraffen. Erg frustrerend, als je maar 10-20 km/h kunt rijden, en je moet nog zo’n 2000 km! Wat opvalt aan zowel Zambia als Congo, is dat alle bomen worden gekapt voor koutskool, en je geen dier of vogels ziet langs te weg. Altijd als we hier rijden ben ik blij om in zo’n mooi land als Namibië te wonen! De dieren deden het gelukkig heel goed, ondanks het trage tempo en de vele potholes. De giraffen zijn altijd moeilijk omdat ze niet zo goed eten onderweg, maar na de 2e dag begonnen ze goed te eten. We nemen altijd veel eten en water mee voor de dieren, en we zorgen ervoor dat ze genoeg ruimte hebben om te liggen. Onderweg hadden we een kleine verassing… Een nyala lammetje was geboren! Niet ideaal, eigenlijk willen we geen hoog-drachtige dieren op transport, maar deze was er tussen door geslipt. Gelukkig deden moeder als lam het goed.

Na 6 dagen rijden waren we vlakbij de Congo grens, en helaas moesten we wachten tot de volgende dag wanneer de grens open zou gaan. Aan de ene kant slecht, aan de andere kant goed dat geld deuren (en letterlijk) grenzen kan openmaken 😉 En gelukkig dat de client geen geldzorgen heeft 😉 De volgende dag gingen we met de pond over de rivier, en waren we in Congo. Het eerste deel van de weg, 70 km, was erg slecht, en we deden 8 uur (!!) over dit stukje. Uiteindelijk kwamen we ’s nachts aan, en we besloten de volgende dag de dieren vrij te laten. Mission completed! Helaas op de terugweg hadden we pech met de ene vrachtwagen… Hij wilde niet meer starten. Frederick heeft toen mijn zijn vrachtwagen alles helemaal naar Lusaka, de hoofdstad van Zambia, gesleept.

In September hadden we wat kleine jobs. Eén van de jobs was dat we een neushoorn moesten behandelen, die was aangevallen door een olifant! Enorme gaten, en ulf heeft zelf een los stuk rib bij de neushoorn verwijderd. De neushoorn heeft zich gelukkig goed hersteld. Omdat we wat werk in het noorden hadden, en tussen het werk door een paar dagen geen werk hadden, zijn we naar Etosha geweest, in plaats van om en neer naar Windhoek te rijden. Dit was supergaaf! We hebben heel veel olifanten gezien, en ook veel ander wild. Wat heel gaaf was, is dat we een luipaard vrouwtje gezien hebben, die kwam drinken. We hebben ook meerdere gevlekte hyenas gezien, en zwarte neushoorns. Aan het einde van de maand hadden we een Angola translocatie (lechwes, zebras, elanden en nyalas), maar wij zijn niet mee geweest. Alles was gelukkig goed gegaan.

In Oktober was een leeuwin (waarschijnlijk) geschopt door een giraffe, en haar hele kaak stond scheef. We waren toen in het noorden, dus ‘even’ 1000 km rijden, in één dag. Helaas konden we weinig voor de leeuwin doen, het leek erop dat de kaak ontwricht was, maar zonder röntgenfoto’s was het lastig te zeggen wat er precies aan de hand was. Ulf heeft nog geprobeerd de kaak recht te zetten, maar dit lukte niet. Gelukkig weet de leeuwin, met een scheve onderkaak, toch te overleven! Terwijl we hier bezig waren, belde een boer in het noorden… Dus konden we weer 1000 km terugrijden 😉 Lange ritjes zo! We hebben ok nog een neushoorn behandeld die in twee benen en zijn rug geschoten was door stropers. Drie van de boer zijn andere neushoorns waren al meerdere dagen onvindbaar… Stroperij neemt een grote vlucht helaas in Namibië. Het wordt hoog tijd dat de handel in hoorn vrijgemaakt wordt, want dit gaat de verkeerde kant op!

Dan een zielig verhaal, wat jullie misschien we meegekregen hebben. Neushoorn-weesje Lilly werd erg ziek. Zowel Lilly als Venasha (het kalfje dat wij in Juni naar de opvang hadden gebracht, en samen met Lilly met de fles werd groot gebracht) hadden al lange tijd last van diarree. Ulf ontdekte dat ze beide besmet waren met een parasiet genaamd Blastocystis Hominus. Deze parasiet komt bij mensen ook voor, en is heel moeilijk te bestrijden. Naar Ulf’s weten is dit de eerste dat het gediagnosticeerd wordt in neushoorns. Lilly kreeg een zware infectie, en moest op zware antibiotica. Ik ben veel op de farm geweest om Juliette te helpen. Om de een of andere reden vocht haar lichaam de infectie niet zelf. Ze vermagerde aanzienlijk, en drastische maatregelen moesten worden genomen. Ze kreeg verschillende keren een infuus, en zelfs een voedings-infuus om haar weer energie te geven. Na een paar dagen ging het een stuk beter. Helaas ging ze weer achteruit, en moesten we weer komen. Ze werd weer behandeld, en weer ging het beter. Helaas na een paar dagen begon ze te bloeden vanuit haar rectum, en werd ze snel zeer anemisch. Zo erg, dat haar enige redmiddel een bloedtransfusie was. Dit wordt echter niet vaak bij neushoorns gedaan, en is vol risico’s. We weten niks over verschillende bloedgroepen bij neushoorns – als het bloed niet compatibel is, zou dit betekenen dat Lilly zou overlijden door de bloedtransfusie. Gelukkig ging het goed, en ze knapte heel goed op! Ze had weer een gezonde eetlust, en was een stuk vrolijker. Helaas, 4 dagen na de transfusie ging ze heel hard achteruit, het leek alsof ze veel pijn (koliek) had. Tijdens de immobilisatie is ze gestorven ☹ Het bleek dat een deel van haar darmen terug gekronkeld was in een ander deel van de darm. Haar hele maag-darm stelsel was rood van de infectie. Iedereen dacht echt dat ze er weer bovenop kwam, maar helaas. Rust zacht lieve Lilly!

November is tot nu toe redelijk rustig. We hebben weer een translocatie naar Angola gedaan. Helaas is onze vrachtwagen nog steeds kapot in Zambia... Hierdoor konden we een deel van de dieren (giraffen en elanden) niet brengen. Frederick en Romario hebben alleen roans en twee stieren afgeladen. In die tijd kwam Roxanna, een vriendin die ook wildlife management heeft gestudeerd. Zij bleef een weekje. Ze kon mee om te roans voor Angola te vangen, en verder zijn we naar de neushoorn farm geweest. We mochten in de luxe lodge verblijven, supergaaf!

In November hebben we een sable kalfje gedart, tenminste... het leek als een klein kalfje. Maar in werkelijkheid was hij al 10 maanden oud. We konden niks in het bloed vinden waarom hij zo achterbleef qua groei. Misschien had de moeder niet genoeg melk. Dit is voor het eerst dat we zo'n extreme dwerggroei in sables zien. We zijn nog naar Erindi geweest, waar we twee gewonde Afrikaanse wilde honden behandeld hebben, en we we zijn op zoek geweest naar een ontsnapte roan. We vlogen in een hele grote helicopter, erg gaaf! We hebben helaas de roan niet gevonden.

Tegen het einde van November was het tijd voor de laatste translocatie van het jaar. We brachten giraffen en kudus naar een reservaat in de Cuando-Cubango in Zuid-Oost Angola. Voor mij de eerste keer in dit gebied, en de kinderen van Ulf kwamen ook mee. Het was zo mooi! De vangst bij Mount Etjo verliep heel soepel, en we kwamen vroeg in de avond aan bij een stille plek voor de grens. We gaven de dieren eten en drinken, en konden zelf een paar uur slapen. De volgende morgen gingen we door naar de grens. Normaal is dit het meest frustrerende deel van de trip... maar nu niet! Iedereen werkte supersnel, en we waren met zo'n anderhalf uur in Angola! Een record ;) De weg in Angola was maar zo'n 150 km, maar... de wegen waren nogal uitdagend. Modder, los zand, potholes... We hebben zo'n 7 uur over 106 km gedaan. Toen kwamen we aan bij een rivier, waar we doorheen moesten rijden. Aangezien de laatste 43 km uit erge zandpaden bestond, kwam er een 6x6 truck die onze trailer sleepte. We gingen door de rivier, ik mocht op een tractor mee, ook door de rivier ;) Ulf ging met zijn auto via een pont over. Het laatste stuk ging extreem traag, en de truck kwam pas rond 04:00 aan in het reservaat. We hebben de dieren toen vroeg de volgende ochtend vrijgelaten. Allemaal oké en in goede conditie! We zijn een paar dagen in het reservaat gebleven en hebben veel game drives gedaan. Wat een mooi gebied! Hier zijn nauwelijks mensen, en het gebied is daarom grotendeels intact. Bomen van wel 400 jaar oud, graslanden, veel wildlife en vogels - geweldig! 

Toen we terugreden naar huis, ging het helaas wat minder... Het was inmiddels al donker, en net voor Otjiwarongo begon een tegemoetkomende truck enorm te schijnen met zijn grote lichten. We zagen niks meer, remde af, en op dat moment stormde een groep koeien de weg over. Bam... niks dat we konden doen. We raakte een koe vol, de airbags ontplofte. Gelukkig kon Ulf de auto op de weg houden en tot stilstand komen. Wonder boven wonder waren we allemaal ongedeerd. De auto is helaas total loss, en moeten we een nieuwe vinden. De verzekering betaald maar weinig uit, dus dit is een grote domper zo tegen het einde van het jaar.

In December hebben we luipaarden en een cheetah gedaan bij AfriCat, zij kregen allemaal een nieuwe GPS halsband om. Bij Marula hebben we drie giraffen naar een een kamp bij de lodge verplaatst, en bij Erindi hebben we een moeder leeuw met haar 3 welpen gedart die waren ontsnapt. We zijn ook nog naar het zuiden geweest, waar we cheetahs en luipaarden gevaccineerd hebben. Normaal is December erg rustig, maar deze keer gaat het werk door tot mijn vakantie ;) 

Hier kun je fotos vinden: https://photos.app.goo.gl/WeDNf6BiHCxA2tRo9 

Tot in December! Lieve groetjes, Mariska